The other side of the Door (2016)

Korte Inhoud
Een moeder worstelt met haar gevoelens voor haar dochter en man wanneer ze de dood van haar zoon moet zien te verwerken. Door middel van een ritueel, waarbij de deur tussen de wereld van de doden en van de levenden opengaat, probeert ze afscheid te nemen van haar zoon. Al snel blijkt dat ze alles op alles moet zetten om haar gezin te beschermen tegen een kwade geest die ooit haar geliefde zoon was.

Genre : Horror
Land : India/VS

Cast :
Sarah Wayne Callies : Maria

Jeremy Sisto : Michael
Sofia Rosinsky : Lucy

Regisseur : Johannes Roberts

Mijn mening

“What if I could bring your son back to you just one more time?
What if I could give you the chance to say your final goodbye?”

“The other side of the door” is niet echt een slechte film. Beeldtechnisch ziet het er bij momenten echt wel super uit. Daarenboven zorgden India als locatie en het voorgestelde oude ritueel voor een uniek uitgangspunt. Maar uiteindelijk was het slechts een bijeenraapsel van allerhande eerder gebruikte ideeën waardoor het allemaal achterhaald aanvoelde. Dat zou niet zo’n immens probleem zijn indien er ook een bepaalde spanning en engheid aanwezig zouden zijn. Spijtig genoeg ontbrak dit ook, waardoor dit weeral een horror werd die nooit de middelmatigheid overschreed.

Het verhaal deed me denken aan “Pet Semetary” waarin het verlies van een kind en het verlangen om het terug tot leven te brengen ook een voorname rol innam. In “The other Side of the door” zijn het Michael (Jeremy Sisto) en Maria (Sarah Wayne Callies) die in een impulsief moment beslissen om in Bombay te blijven en een gezin te stichten. Jaren later zien we hoe ze zich gesetteld hebben in een idyllisch uitziend huis ergens in het centrum van Bombay en dat hun leven werd verrijkt met de aanwezigheid van hun dochtertje Lucy (Sofia Rosinsky) en de typische familiehond Winston. Het is echter niet helemaal rozengeur en maneschijn daar er zich in het verleden een tragedie heeft voorgedaan waarbij het zoontje Oliver (Logan Creran) om het leven kwam. Maria wordt echter dagelijks gekweld door schuldgevoelens en verdriet. Gelukkig is er Piki (Suchitra Pillai) die met een grandioos idee afkomt waarbij de as van het overleden kind, een oude vervallen tempel en een avondje logeren aldaar soelaas zou kunnen brengen voor Maria’s psychologisch zwaar probleem. Dat er weer een gouden regel is die niet overtreden mag worden, is vanzelfsprekend. Dat die dan zal overtreden worden is zo klaar als een klontje.

Wat we dan krijgen is een soort “The Conjuring” made in India, waarbij allerhande voorwerpen zich ineens beginnen te verschuiven, spookachtige verschijningen telkens weer in de achtergrond verschijnen en niet te vergeten de zelf spelende piano (voor de verandering). Dat het fenomeen eerst de vriendelijkheid zelf is, om dan naderhand redelijk agressief te worden, is ook niets nieuws. En net zoals in “Lights out” is de oplossing van het probleem weeral te voorspelbaar. Gooi er nog enkele primitief beschilderde Indiase folkloristische figuren bij, Aghori genaamd, die er nogal eigenaardige rituelen op nahouden zodanig dat ze met het hiernamaals kunnen communiceren, en het plaatje is compleet. Die Aghori zijn zo van die creepy individuen die plotsklaps vanuit het niets ergens verschijnen en een vervelend, bezwerend geluid voortbrengen. Maar niet zo eng als Myrtu die zich ineens begint te bemoeien met heel de affaire. Een wezen uit de onderwereld die er angstaanjagend uitzag. Maar volgens mij werd het wel op het scherm gebracht met behulp van de “stop-motion” techniek (ook een al verouderd special effect). Voor mij was dit gegeven wel het meest positieve in de film.

Al bij al is het een ouderwets spookverhaal dat tot mijn opluchting zich niet weeral afspeelt in een Amerikaans oud herenhuis, maar wel in het duistere India waar het mystieke over het hiernamaals en primitieve rituelen nog leeft onder de oudere bevolking. Het is dus overduidelijk om als modernere, westerse mens niet te gaan experimenteren met zulke rituelen. Niets wereldschokkends, maar ook niet bijster slecht. Verwacht je wel aan enkele strategisch geplaatste schrikmomenten en een doordacht einde.